آژانس فضایی روسیه، راسکوسموس، اعلام کرده که قصد دارد تا سال ۱۴۰۹ خورشیدی کیهان‌نوردان خود را به ماه بفرستد. اگر این برنامه روسها محقق شود، آنها پس از ایالات متحده آمریکا دومین ملتی خواهند شد که بر سطح تنها قمر زمین قدم می‌نهند. کمی بیش از ۴۰ سال پیش، ۱۲ فضانورد آمریکایی در قالب  پروژه عظیم آپولو بر سطح ماه قدم نهادند. از آن پس بشر هیچگاه از محدوده مدار کم ارتفاع زمینی پا فراتر ننهاده است و حداکثر تلاش او برای سفر به فضا به ایستگاه بین‌المللی فضایی در ارتفاع ۴۰۰ کیلومتری محدود شده است.

ولادمیر پوپووکین، رئیس سازمان فضایی روسیه در اواخر زمستان گذشته اعلام کرده بود که کشور مطبوعش قصد دارد با همکاری آمریکا و اتحادیه اروپا سفرهای فضایی سرنشین‌دار را رونق بخشیده و برای گام نخست قمر زمین، ماه به عنوان مقصد برگزیده شده است.

سفر به ماه آنطور که پوپووکین وعده اش را داده در سه فاز:

• ایستگاه فضایی مدارگرد در مداری به دور ماه مشابه ایستگاه بین المللی فضایی

• فرود بر سطح ماه و تلاش برای اقامت کوتاه مدت مشابه پروازهای آپولو

• ساخت پایگاه دائمی قابل سکونت بر سطح ماه

انجام خواهد شد. این برنامه جاه‌طلبانه منجر به توسعه سیستمهای فضایی زیادی خواهد شد که از آن‌جمله می‌توان به فضاپیماهای قابل اعتماد بین سیاره‌ای، ایستگاه‌های مدارگرد دور از زمین، سامانه‌های حفاظت از حیات پیشرفته و بسیاری دیگر از فناوریهای نوین اشاره کرد که بی‌شک جهشی بزرگ در صنعت فضایی ایجاد خواهد نمود.

قبل از انجام این طرح بزرگ٬ روسیه قصد دارد دو ماه‌نشین فوق پیشرفته لونار گلوب و لونار رسورس را تا ۳ سال دیگر به ماه بفرستد. این دو فضاپیما قرار است با همان فناوری که در ساخت کاوشگر فضایی فوبوس گرانت به کار گرفته شده بود، ساخته شوند. با توجه به شکست ماموریت فوبوس گرانت٬ احتمال داده می شود که تاریخ پرواز این دو کاوشگر ماه برای بازبینی فنی و اصلاح برخی زیرسیستمها به تعویق افتد.

طرح ایجاد یک پایگاه فضایی بر سطح ماه از دوران جنگ سرد و آغاز عصر فضا یکی از برنامه‌های اصلی هر دو ابرقدرت زمانه بوده (بازگشت به ماه٬ شکست دوباره یک رویای چهل ساله) که با توجه به بودجه سرسام آوری که احتیاج دارد، هیچگاه به سرانجام نرسیده بود. مدار ماه به دور زمین خصوصیت ویژه‌ای دارد که به قفل گرانشی معروف است و باعث می‌شود که همواره یک رخ از آن به سمت زمین باشد. رخ پشتی ماه که ما هیچ وقت نمی‌توانیم آن را از سطح زمین ببینیم را نیمه تاریک ماه می‌نامند. ایجاد یک پایگاه فضایی در روی روشن قمر زمین باعث می‌شود که فضانوردان در ۲۴ ساعت شبانه روز قادر به ارتباط با سیاره مادریشان٬ زمین باشند.

نوشته شده در شنبه 27 خرداد 1391برچسب:,ساعت توسط احسان|