در سال ۱۹۸۴ یک فیزیکدان آمریکایی به نام رابرت ال فوروارد نظریه‌ای برای استفاده از مدارهای فضایی جدید ارائه نمود که نام‌های گوناگونی همچون مدارهای شناور، مدارهای غیر کپلری یا مدارهای جابجا شده بر خود دیده است. در آن زمان مجامع علمی دنیا استفاده از این مدار فضایی جدید را غیر ممکن ارزیابی نمودند.  اما اکنون و پس از ۲۵ سال، محاسبات مهندسان آزمایشگاه مفاهیم پیشرفته فضایی در دانشگاه استراث‌کلاید نشان می‌دهد که ایده فوروارد عملی است.

دکتر فوروارد که در سال ۲۰۰۲ از دنیا رفته است، معتقد بود که می‌توان با ترفندهایی صفحه مداری مشابه مدار زمین ثابت (ژئوسنکرون) در دو سمت شمال یا جنوب صفحه استوای سماوی به دست آورد. به این ترتیب قادر خواهیم بود به تقاضای روزافزون برای دست‌یابی به نقاط جدید مداری در این مدار منحصر به فرد پاسخ دهیم.

جو سیاره فراخورشیدی اچ.دی 209458 بی توسط موج سهمگین تابشی ستاره مادر به دوردست‌ها پرتاب می‌شود

تا چند سال پیش اگر با شما از سیاراتی صحبت می‌کردند که به دور ستارگانی به غیر از خورشید در حال چرخش هستند٬ احتمالا گمان می‌کردید با موضوعی از مباحث داستانهای علمی تخیلی سر و کار دارید و البته حق هم با شما بود . تا مدتی طولانی بحث سیارات فراخورشیدی یا ExoPlanet تنها به مباحث نظری سیاره‌شناسان محدود می‌شد.

نگاهی به عالم ستاره‌ها این ظن را به وجود می‌آورد که اگر  خورشید به عنوان یکی از ستاره‌های کهکشان راه‌شیری که تفاوت چندانی با سایر ستارگان کهکشان ما و دیگر کهکشانها ندارد، صاحب منظومه‌ای از سیارات است، چرا نباید در اطراف ستارگان دیگر نیز سیاراتی در حال چرخش باشند؟  اما کمتر از ۱۵ سال است که این اجرام از روی کاغذ به دنیای واقعی قدم نهاده‌اند و این بار نیز چون همیشه، فناوری پیشرفته و ابزار دقیق و حساس باعث شده تا دریچه جدیدی مقابل چشمان دانشمندان قرار گیرد.

موضوع شناخت و بررسی سیارات فرا‌خورشیدی از دل منظومه شمسی خودمان آغاز گردید. سیارات آشنای منظومه ما اگر چه یکی از کهن‌ترین اجرامی هستند که انسان از قدیم آنها را می‌دیده و درباره آنها فكر می‌كرده است اما شناخت منظومه‌شمسی را باید دانشی بسیار نو به حساب آورد.

سطح ماه بسيار بيش از آنچه تا کنون تصور مي‌شده است، توسط سنگهاي آسماني بمباران مي‌شود.

نتايج تحقيقات تجربي بيل کوک (Bill Cooke)، رئيس بخش سنگهاي آسماني ناسا و تيم همراهش بعد از ثبت دو برخورد بزرگي که در 17 نوامبر 2006 بر سطح ماه مشاهده گرديد، نشان مي‌دهد که تعداد برخوردهاي ثبت شده در سال گذشته چهار برابر آنچه شبيه‌سازيها نشان مي‌دهند بوده است.

چنين بمباران سختي مي‌تواند برنامه‌هايبلند‌پروازانه سکونت در سطح ماه را با چالشي بزرگ روبرو نمايد. بيل کوک در اين زمينه مي‌گويد: "ما از حدود يک سال پيش تا کنون که کار رصد سطح ماه را آغاز نموده‌ايم،12 برخورد ثبت شده در لیست خود داریم که اين تعداد حدوداً 4 برابر آن‌چيزي است که مدل‌سازيهاي کامپيوتري ما پيش‌بيني مي‌کردند."

نقشه شماتيک 12 برخورد ثبت شده توسط تيم بيل کوک بر سطح آبله گون ماه‏

 حتي اگر با يک دوربين دو چشمي به ماه بنگريد، سطح ناهموار آن را به وضوح مشاهده خواهيد ‏کرد. سطح ماه توسط هزاران حفره و دهانه برخوردي ناشي از برخوردسنگهاي سرگردان آسماني، آبله‌گون ‏شده است.

اما چرا در زمين چنين شواهد خشني از برخورد را شاهد نيستيم؟ آيا زمين که قاعدتاً ‏هدفي بزرگتر است از برخوردهاي سهمگين جان به در برده؟

پاسخ منفي است و ما امروزه به کمک ‏تصاوير ماهواره‌اي ده‌ها دهانه برخوردي کوچک و بزرگ در سراسر زمين بافته‌ايم که همگي در اثر ‏فعاليتهاي گوناگون آب و هوايي فرسوده شده‌اند.‏

تصويری از پشت ماه که توسط خدمه آپولو-11 برداشته شده است.

طرح جلد کتابی از پیاتزی  که در آن کشف سرس اعلام شد

در آغازین روزهای ژانویه 1801  جوزپه پیاتزی (7 جولای 1746 - 22 جولای 1826) جرمی را در آسمان رصد نمود که ابتدا یک ‌دنباله‌دار به نظر می‌رسید ولی زمانی که مدار آن به درستی تعیین گردید، مشخص شد که سیاره بسیار کوچکی است، آنقدر کوچک که آن را در رده سیارک‌ها دسته‌بندی کردند. پیاتزی آن را سِرِس نامید. تا چند سال بعد سه سیارک جدید دیگر کشف شدند و تا پایان آن قرن صدها عدد از آنها شناسایی شده بودند. تا به امروز تعداد این سیارکها به چند صد هزار رسیده است و هنوز اکتشاف آنها ادامه دارد. تعدادی از سیارکها چنان کوچکند که از زمین قابل رؤیت نیستند اما بزرگترین آنها همان سِرِس است که شماره یک را با افتخار بر پیشانی خود دارد. مجموع جرم سیارکها از جرم ماه کمتر است و اگر همه آنها را یک جا جمع کنیم، سیاره کوچکی را تشکیل می‌دهند که قطر آن کمتراز نصف قطر ماه است.

بعد از مریخ و قبل از مشتری کمربندی از اجرام کوچک سنگی و فلزی وجود دارد که در محدوده‌ای بین ۲ تا ۴ واحد نجومی (یک واحد نجومی، فاصله بین زمین تا خورشید است)، به دور خورشید می‌چرخند. حدود یک تا دو میلیون خرده‌سیارک با ابعادی از ۱۰۰۰ کیلومتر برای سِرِس تا چند سانتیمتر برای غبارهای فضایی در این ناحیه که اصطلاحاً کمربند اصلی سیارکها نامیده می‌شوند، وجود دارد.