ظاهراً سیاره‌ی ما در موضع مطلوبی گرداگرد خورشید واقع شده که اقلیم‌اش این قدر معتدل است. نه‌چندان نزدیک به شعله‌های توفنده و جهنمی ِ خورشید، و نه‌چندان دور از محدود‌ه‌ی گرمای حیا‌ت‌بخش آفتاب؛ در نوار باریک و سکنی‌پذیری که آب در آن، طاقت مایع بودن‌اش را می‌آورد و حیات امکان رشد می‌یابد.
اما به ادعای دو دانشمند، اگر زمین حتی دورتر از خورشید و در حوالی سیاره‌ی زحل هم واقع شده بود و به‌همان نسبت هوایش آکنده از گاز هیدروژن می‌بود، همچنان امکان میزبانی از حیاتِ ظریف و شکننده‌اش را داشت.
اگر حق با این دو دانشمند باشد، آنگاه ممکن است که میلیاردها سیاره‌ی سکنی‌پذیر و شلوغ، در فواصلی بس دورتر از محدوده‌ی متعارف گرداگرد ستاره‌ی میزبانشان که ستاره‌شناسان انتظار مایع بودنِ آب را در آنجا می‌کشند، وجود داشته باشد.

اروس 433 اولین سیارک نزدیک زمین است که در سال 1898 کشف شد. این سیارک از آنجا تاریخ ساز گشت که برای نخستین اندازه گیری دقیق واحد نجومی و در مقیاس منظومه شمسی از آن استفاده شد. بازگشت مجدد سیارک در سال های 2000 و 2001 نیز با قرارگرفتن کاوشگر NEAR-Shoemaker ناسا در مداری بر گرد آن و سپس فرود بر سطح خاکی اروس، نام اروس دوباره در تاریخ برجسته کرد.

جستجو به دنبال حیات فرازمینی با تمرکز برگوش دادن به سیگنال های رادیویی که ممکن است به شکل عمدی از سوی موجوداتی هوشمند در خارج از زمین به سوی ما فرستاده شوند ادامه دارد. اما حتی اگر این تمدن های بیگانه هیچگونه تلاشی در جهت برقراری ارتباط با ما انجام ندهند، بازهم فعالیت های آنها می تواند نشانه هایی قابل ردیابی برجای گذارد. در اینجا به برسی برخی از این مهمترین نشانه های قابل ردیابی که اخیراً توسط ریچارد کاریگان ازآزمایشگاه شتاب دهنده های بین اللملی درایلی نویز به چاپ رسیده است خواهیم پرداخت.

دانشمندان اروپایی با کوباندن یون‌های سنگین سرب در ال.اچ.سی، سوپ داغ ذرات زیراتمی با دمای ده‌هزار میلیارد کلوین را که یک‌میلیونیم ثانیه پس از مهبانگ، جهان را فرا گرفته بود؛ بازتولید کردند.

 برخورددهنده بزرگ هاردون با موفقیت توانست دو یون سنگین سرب را به هم بکوباند و مهبانگ (انفجار بزرگی که جهان ما را به‌وجود آورد) را در مقیاس کوچک شبیه‌سازی کند.

به گزارش بی‌بی‌سی،دانشمندانی که در حال کار روی این ماشین غول پیکر در مرز سوئیس و فرانسه هستند، توانستند در تاریخ 7 نوامبر / 16 آبان به این شرایط منحصر به فرد دست پیدا کنند. در این آزمایش دما بیش از یک میلیون بار از دمای مرکز خورشید فراتر رفت و ذراتی خلق شدند که پیش از این فقط لحظاتی پس از مهبانگ در طبیعت مشاهده شده بود

تا به امروز قوی‌ترین شتاب‌دهنده ذرات که توسط سازمان تحقیقات هسته‌ای اروپا، سرن اداره می‌شود، سعی داشت با برخورد دادن پروتون‌ها به یکدیگر به راز شکل‌گیری جهان هستی پی ببرد. آن‌ها در تلاشند با برخورد پروتون‌ها، ذرات گریزپای بوزون هیگز را تولید کنند و به نشانه‌هایی از قوانین جدید فیزیک مانند چارچوب‌های ابرتقارن دست پیدا کنند.

  در طول چهار هفته آینده دانشمندان ال.اچ.سی مطالعات خود را روی اطلاعات حاصل از برخورد یون‌های سرب به یکدیگر متمرکز خواهند کرد. با این روش، آن‌ها امیدوارند اطلاعات بیشتری در مورد محیط پلاسمایی به دست بیاورند که جهان را در یک میلیونیوم ثانیه پس از مهبانگ فراگرفت. دانشمندان به کمک تلسکوپ فضایی هابل و فضاپیمای دبیلومپ توانسته‌اند زمان مهبانگ را 13میلیارد و 700 میلیون سال پیش تخمین بزنند.

یکی از آزمایشگاه‌های ال.اچ.سی به نام آلیس فقط برای برخورد یون‌های سرب به یکدیگر طراحی شده است، اما آزمایشگاه‌های اطلس و سی.ام.اس نیز برنامه کاری خود را به بررسی برخورد یون‌های سرب تغییر داده‌اند.

تصاویری که در اینجا می‌بینید، اطلاعات مسیر، انرژی، جرم و بار الکتریکی ذراتی است که پس از این برخورد به‌وجود آمده و توسط آشکارسازهای غول‌پیکر آلیس، اطلس و سی.ام.اس ثبت شده است. دانشمندان با بررسی این ذرات می‌توانند قدم‌به‌قدم به لحظه اولیه برخورد و اتفاق‌هایی که در آن لحظات اولیه روی داده است، پی ببرنند.

نیروی هسته‌ای قوی

دیوید اوانس، فیزیک‌دان دانشگاه بیرمنگام انگلستان و از دانشمندان شاغل در پروژه آلیس به خبرنگار بی‌بی‌سی گفت: «ما در این مطالعات به بالاترین دماها و چگالی‌هایی که تاکنون در آزمایش‌های زمینی تولید شده است رسیدیم. نتایج تحقیقات برای ما بسیار قابل توجه و مهم است. این آزمایش‌ها در محیطی کنترل شده و امن انجام گرفت و ما به آذرگوی‌های زیراتمی متراکم و فوق‌العاده داغی رسیدیم. دما در این آزمایش‌ها به بیش از 10هزار میلیارد درجه کلوین رسید که یک میلیون بار از مرکز خورشید داغ‌تر است. در این دماها، حتی نوترون‌ها و پروتون‌ها نیز به شکل سوپی متراکم از کوارک‌ها و گلوئون‌ها ذوب می‌شوند و ماده‌ای موسوم به پلاسمای کوارک-گلوئون تولید می‌کنند.»

 کوارک‌ها و گلوئون‌ها ذرات زیراتمی هستند و در حالت پلاسمای کوارک- گلوئون این ذرات از جاذبه یکدیگر رهایی پیدا می‌کنند، دقیقا همان شرایطی که دانشمندان معتقدند درست بعد از انفجار بزرگ به وجود آمده است. کوارک‌ها موادی مانند پروتون و نوترون را می‌سازند و گلوئون‌ها ذراتی هستند که با نیروی هسته‌ای قوی (که هسته اتمی را پایدار نگاه می‌دارد) مرتبطند

با مطالعه این پلاسما، فیزیک‌دانان امیدوارند اطلاعات زیادی در مورد نیروی هسته‌ای قوی به دست بیاورند. بعد از آن‌که ال.اچ.سی یون‌های سرب را به یکدیگر برخورد داد و تحقیقات در این زمینه به پایان رسید، دوباره این دستگاه به حالت برخورد پروتون‌ها برمی‌گردد.

برای سفر به داغ‌ترین منطقه کیهان ابتدا باید از خورشید گذشت، قلب آتشین منظومه شمسی. دمای سطح خورشید 5800 درجه کلوین است، اما این دمای زیاد به هیچ وجه یک رکورد کیهانی به شمار نمی‌رود.

برای سفر به داغ‌ترین منطقه کیهان ابتدا باید از خورشید گذشت، قلب آتشین منظومه شمسی. با دمای سطحی 5800 درجه کلوین، خورشید ما از سردی فاصله زیادی دارد؛ اما این دما به هیچ وجه یک رکورد کیهانی به شمار نمی‌رود. ستارگان ابرغول آبی که جرم سنگین‌شان با فشردن هسته ستاره، کوره‌ای هسته‌ای را درون آنها به وجود می‌آورد؛ بیش از 50 هزار درجه کلوین حرارت دارند.

به گزارش نیوساینتیست، حتی این غول‌های کیهانی در مقابل کوتوله‌های سفید سر تعظیم فرود می‌آورند؛ کره‌های متراکمی از گرما که باقیمانده سوختن یک ستاره هستند. یکی از همین کوره‌های کیهانی به نام HD62166 حرارتی معادل 200 هزار درجه کلوین دارد. گرمای سوزانی که به تنهایی سحابی وسیعی را توسط جو نورانی خود روشن می‌کند.

با فرو رفتن به درون یک ستاره، این گرمای جهنمی باز هم افزایش می‌یابد. دمای هسته ابرستارگان می‌تواند از یک میلیارد درجه کلوین فراتر باشد. برای یک ستاره پایدار از نظر تئوری، حد بالای این دما معادل 6 میلیارد درجه کلوین است. در چنین دمایی ماده موجود در ستاره شروع به تابش فوتون‌هایی با انرژی فوق‌العاده بالا می‌کند. سطح انرژی این فوتون‌ها به اندازه‌ای خطرناک است که ممکن است با برخورد آنها به یکدیگر، الکترون و پوزیترون تولید شود. نتیجه این فرایند یک واکنش زنجیره‌ای است که منجر به از بین رفتن ستاره طی انفجاری بسیار بزرگ می‌شود.

نخستین مورد مشکوک از مشاهده چنین «ابرنواختر ناپایدار» مربوط به سال 2007 / 1386 است؛ زمانی‌که یک انفجار روشن و بلند مدت استثنائی مشاهده شد. رخدادی که باعث شد اخترشناسان، در محاسبات خود در مورد امکان وجود ستارگانی به مراتب بزرگ‌تر از آنچه که قبلا تصور می‌کردند، تجدید نظر کنند.

در طی عمر یک ابرنواختر، دمای ستاره ممکن است برای مدت کوتاهی به بیش از 6 میلیارد درجه کلوین برسد. در سال 1987 / 1366، یک انفجار ستاره‌ای در ابر بزرگ ماژلانی دیده شد که نوترینوهای ساطع شده از قلب آن که بر روی زمین ردیابی شد، بیانگر دمای داخلی معادل 200 میلیارد درجه کلوین بودند.

ده به توان بی‌نهایت

با تمام این اوصاف، حتی این دما هم در مقایسه با چیزی که یک انفجار پرتو گاما را ایجاد می‌کند، رکورد محسوب نمی‌شود! هر روز یک یا دو مورد از این تلالوهای کوتاه مدت پر انرژی توسط تلسکوپ‌های مخصوص ردیابی می‌شود. اخترشناسان اعتقاد دارند که در صورت فلکی اکلیل شمالی، نشانه‌هایی از تولد سیاه‌چاله‌ها وجود دارد. این اتفاق زمانی رخ می‌دهد که هسته یک ستاره عظیم فرو می‌پاشد، یا وقتی‌که دو ستاره نوترونی فوق چگال با یکدیگر برخورد می‌کنند. در اثر این اتفاق، انرژی گرانشی به نحوی به دسته‌ای از پرتو گاما و تابش‌های دیگر تبدیل می‌شود. با وجود اینکه جزئیات این فرایند کماکان ناشناخته است، کره آتشینی از ذرات نسبیتی طی آن ایجاد می‌شود که حرارت آن به یک تریلیون (هر تریلیون معادل 10 به توان 12 است) درجه کلوین می‌رسد.

اما در همین سیاره زمین جهنمی مصنوعی وجود دارد که از تمام عالم داغ‌تر است: یک محفظه آشکارساز که 100 متر زیر زمین و در نزدیکی ژنو قرار دارد. دانشمندان این آزمایشگاه بین 8 نوامبر تا 6 دسامبر 2010 / 17 آبان تا 15 آذر 1389، هسته‌های عنصر سرب را در برخورددهنده بزرگ هادرونی (ال.اچ.سی) به یکدیگر کوباندند. هدف از این آزمایش، شبیه‌سازی لحظات نخست پس از مهبانگ بود. نتیجه این آزمایش بالاترین دمایی بود که تا کنون بر روی زمین ثبت شده است، کره آتشینی از ذرات زیراتمی که دمایی معادل چندین تریلیون درجه کلوین داشت.

این آزمایش سرنخ‌هایی به دانشمندان داد تا دریابند که داغ‌ترین نقطه عالم در کجا قرار دارد. البته این نقطه داغ مربوط به حال حاضر نیست، بلکه متعلق به زمانی در گذشته است. با نگاه کردن به قلب مهبانگ، نقطه فشرده‌ای از دما و چگالی که جهان ما از آنجا آغاز شد، دانشمندان تلاش کردند که حداکثر دمای عالم را تخمین بزنند. بر اساس درک فعلی ما از فیزیک عالم، این عدد در محدوده 10 به توان 32 قرار دارد؛ یعنی چند میلیون میلیارد میلیارد میلیارد درجه کلوین!

شهاب ها اجرام کوچک جامدی(بشتر به اندازه شن)اندکه فضارادرمی نوردند و اکثر آن ها در همان مدارهایی حرکت می کنند که در اشغال ستاره های دنباله دار است.مطالعه ی مواضع و حرکت های آن ها حاکی از آن است که شهابوارها بقایای ستاره های دنباله داری اند که بخش بزرگی از جرم خود را ضمن عبورهای متوالی از نزدیکی خورشید از دست داده اند.اندک زمانی پس از از مرگ دنباله دار  این ذرات که جاذبه گرانشی شان توان آن را ندارد که انسجام و پیوستگی آن ها را به یک دیگر سبب شود اجتماع به هم فشرده ای را به وجود می آورند که"کپه ی سنگ ریزه های متحرک" توصیف خوبی از آن است.این اجتماع را کپه می نامیم.

بر اساس گزارش فاکس نیوز، به گفته محققان وجود این غبارها باعث شده تا امکان دیدن کهکشان در نور مرئی از بین رفته و بسیار دشوار شود اما چشمهای حساس و فروسرخ تلسکوپ فضایی اسپیتزر توانسته از میان این پرده غبارآلود عبور کرده و چهره واقعی کهکشان را به ثبت برساند.

M64 كهكشان زیبای خفته درکل کائنات

گروهی از سیاره شناسان "ام. آی. تی" یک سیاره خارج از منظومه شمسی را کشف کردند که اولین سیاره ای است که اتمسفری غنی از کربن دارد.

این سیاره غول پیکر عجیب که WASP-12b نام دارد جرمی حدود 4/1 برابر جرم سیاره مشتری داشته و در فاصله حدود هزار و 200 سال نوری از زمین فاصله دارد.

WASP-12b اولین سیاره خارج از منظومه شمسی است که اتمسفر غنی از کربن دارد.