ستونهای آفرینش نامی است كه برای این قسمت زیبا از سحابی عقاب انتخاب شده است

دانشمندان عمر جهان را حدود ۱۴ میلیارد سال و عمر منظومه شمسی را حدود ۴ تا چهار و نیم میلیارد سال تخمین می‌زنند. بنابراین نابجا نگفته‌ایم اگر مدعی شویم كه منظومه شمسی در مقایسه با سن جهان، جوان می‌باشد. طبق یك نظریه پرطرفدار، آنچه اكنون، آن را منظومه شمسی می‌خوانیم، در حدود ۴ تا ۵ میلیارد سال پیش، توده‌ای از غبار و گاز بوده است. دانشمندان معتقدند كه احتمالا قسمت اعظم این سحابی از گاز هیدروژن تشكیل شده بود.

 طبق نظریه‌ای كه ما به تشریح آن می‌پردازیم، در آن زمان، در نزدیكی این سحابی كه در گوشه‌ای از كهكشان راه‌شیری قرار داشته، ستاره بزرگی كه حدودا 3 برابر خورشید بوده، روزهای پایانی عمر خود را می‌گذرانده است. زمانی كه عمر این ستاره نسل اولی به پایان رسیده، به دلیل جرم و ابعاد بزرگش، فوران عظیمی از انرژی و ماده از دل او بیرون زد. انرژی فراوان این ستاره، سحابی ما را به شدت به دوران واداشته و همچنین حجم زیادی مواد سنگین نظیر آهن، به داخل سحابی تزریق نمود.