"هنریش روهرر" پیشگام و پدر نانوفناوری سوئیسی و برنده جایزه نوبل فیزیک در 1986 ، در سن هشتاد سالگی در گذشت.
به گزارش خبرگزاری مهر، آزمایشگاه تحقیقات IBM که این دانشمند مدتها در آن فعالیت های علمی و تحقیقاتی داشت؛ خبر درگذشت روهرر را اعلام کرد. بر اساس این گزارش روهرر 16 ماه مه در منزلش در سوئیس در گذشت.

«باس لانس دورپ» بنیانگذار شرکت Mars One و مجری پروژه خصوصی سفر بی‌بازگشت به مریخ امیدوار است که نخستین پیشگامان مستعمره مریخ به دنبال بچه دار شدن نباشند!
 نخستین گروه از ساکنان مستعمره انسانی در مریخ تا سال 2023 راهی سیاره سرخ خواهند شد؛ این گروه قطعا به تشکیل خانواده و صاحب فرزند شدن نیز فکر خواهند کرد.
در کنار تمامی مشکلات و پرسش های مطرح در خصوص انجام این سفر بی بازگشت، بچه دار شدن یکی از چالش انگیزترین مسائل عنوان می‌شود.

پس از دو سال جست‌وجو، رصدخانه یخی قطب‌جنوب، سرانجام شواهدی از ذرات پرانرژی را یافته که ممکن است از سیاه‌چاله‌ها یا ابرنواخترهای دوردست آمده باشند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به نظر می‌رسد دتکتور نوترینوی رصدخانه IceCube واقع در قطب جنوب، آن‌چه را که دو سال در جست‌وجویش بوده، یافته است.
نوترینوها ذرات زیراتمی عجیبی هستند که در خطوط مستقیم از خلال کهکشان عبور می‌کنند، به طور بی‌ضرر از ماده معمولی می‌گذرند و با شارژ خنثی‌ فاقد اثرگذاری میدان‌های مغناطیسی هستند.

یکی از زیباترین و شناخته‌ شده‌ترین دیدنی‌های نجومی، سحابی سر اسب است که می‌توان آن را در ظلمت آسمان درست در جنوب ستاره درخشان صورت فلکی شکارچی (جبار) یعنی زتا، ستاره سمت چپ از بین سه ستاره کمربند شکارچی مشاهده کرد. سحابی سراسب یک سحابی تاریک در ابر مولکولی شکارچی است و ۱۵۰۰ سال نوری تا زمین فاصله دارد.

این سحابی متمایز یک تصویر خاص برای کتاب های ستاره شناسی است. در شاهکار جدید تلسکوپ فضایی هابل ساختارهای پیچیده سحابی حلقه یا M 57 که در تصاویر پیشین تفکیک نشده بودند به راحتی آشکار شد. با استفاده از تصویر جدید دانشمندان توانستند مدل سه بعدی این سحابی زیبا را خلق کنند. این سحابی تصویری از مرگ یک ستاره خورشید مانند است که در میان گرد و غبار ستاره ای حلقه زده است.

بنابه نظریه بیگ بنگ ، گسترش کائنات از یک انفجار آتشین آغاز شده و تا امروز ادامه یافته است و احتمال دارد این گسترش تا بینهایت ادامه داشته باشد. ولی ما یقینا می‌خواهیم بدانیم پیش از این انفجار اولیه وضع از چه قرار بوده است. اما برای فهمیدن این موضوع باید از دیوار زمان صفر عبور کنیم. نه تنها در عرصه فیزیک ، بلکه حتی در عرصه منطق نیز سختی های زیادی در این سیر وجود دارد.
ما نمی‌توانیم تاریخ کائنات را از زمان صفر آغاز کنیم ولی قادریم آن را از لحظه‌های بسیار کوتاه و غیر قابل تصور یعنی ۴۳- ^۱۰ ثانیه پس از بیگ بنگ ( ۱ ) آغاز کنیم. قوانین بنیادی فیزیک توانسته‌اند از امروز تا آن لحظه که کائنات بسیار بسیار کوچک ، داغ و غلیظ بوده ، استواری خود را حفظ کنند.

ستاره شناسان با کمک تلسکوپ پرتو ایکس سویفت ناسا یک ستاره ی نوترونی چرخان را دیده اند که سرعت چرخشش ناگهان کاهش یافت. این اولین بار است که کاهش سرعت در این نوع ستاره ها دیده شده است.
ستاره‌های نوترونی در حقیقت بقایای هستهٔ یک ستارهٔ بزرگ و پر جرم هستند که پس از اتمام سوختش بصورت ابرنواختر منفجر شده است. ستاره نوترونی ۱E ۲۲۵۹+۵۸۶ حدود ۱۰ هزار سال نوری از زمین فاصله دارد و در صورت فلکی ذات الکرسی واقع شده است و یکی از تقریبا ۲۰ ستاره نوترونی است که «مگنتار» خوانده می شوند.

اندازه‌گیری در حالت خلا کوانتومی کار دشواری است، چرا که انجام هر گونه اندازه‌گیری در ابعاد کوانتومی باعث تغییر حالت سیستم می‌شود. اما پژوهشگران انگلیسی به تازگی روشی را یافته‌اند که با کمک آن می‌توان حالت خلا یک سیستم کوانتومی را بدون تغییر این حالت مورد اندازه‌گیری قرار داد. اندازه‌گیری فضای خالی کار آسانی به نظر می‌رسد: کافی است یک آشکارساز را در این فضا قرار داده و ببینیم که هیچ‌چیزی را نشان نمی‌دهد. در مکانیک کوانتومی اوضاع کمی پیچیده‌تر است، چرا که فضای خالی واقعا خالی نیست و به طور کلی اندازه‌گیری یک حالت آن را برای اندازه‌گیری‌های بعدی از بین می‌برد. اما آن‌طور که دنیل اوی (Daniel Oi) و همکارانش از دانشگاه استراتکلاید (Strathclyde) انگلستان در مقاله خود در فیزیکال ریویو لترز پیشنهاد کرده‌اند، یک اتم منفرد می‌تواند حضور یا عدم حضور حالت خلا میدان فوتونی را بدون تغییر دادن این حالت نشان دهد.

تاکنون چنین پنداشته می‌شد که تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند به هنگامِ تشکیل‌شدن، انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند و دیگر ستاره‌های میرنده که جرمِ کم‌تری دارند بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند. اما پژوهش‌گران دریافته‌اند که به هنگامِ رمبشِ ستاره‌های کم‌جرم‌تر که به ساختِ سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ ستاره‌ای می‌انجامد نیز موجی کوبشی تولید می‌شود. برخوردِ این موجِ کوبشی با لایه‌های گازیِ پیرامونِ هسته‌ی ستاره به گسیلِ تابشی ضعیف اما همسان‌گرد منجر می‌شود که احتمالِ مشاهده‌ی آن بیش‌تر از انفجارهای پرتوی گاماست.
بنابر پژوهش‌های انجام شده در US می‌توان به کمکِ درخششِ کیهانی ویژه‌ای از تولدِ یک سیاه‌چاله باخبر شد. تاکنون چنین پنداشته می‌شد که به هنگامِ آغازِ فرآیندِ رمبشِ ستاره‌ها و ساختِ سیاه‌چاله‌ها، تنها سنگین‌ترین سیاه‌چاله‌ها می‌توانند انفجارهای پرتوی گاما تولید کنند، درحالی‌که دیگر ستاره‌های میرنده بدونِ هیچ‌گونه درخششی تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند، گویی در رخ‌دادی با نامِ «آنووا (unnova)» به یک‌باره از پهنه‌ی آسمانِ مرئی ناپدید می‌شوند. انفجارهای پرتوی گاما به صورتِ فورانِ پرتوهای باریکی از تابشِ الکترومغناطیسی، از دو قطبِ ستاره‌ی در حالِ رمبش به بیرون پرتاب می‌شوند. اما کارهای پژوهشیِ US نشان می‌دهند که آنووا (فرآیندی که در آن ستارگانی با جرمِ کم‌تر تبدیل به سیاه‌چاله می‌شوند) هم ممکن است درخششِ ویژه‌ی خود را داشته و به ستاره‌شناسان این امکان را بدهد که تولدِ سیاه‌چاله‌ای با جرمِ ستاره‌ای، و یا سیاه‌چاله‌هایی با جرمِ متوسط را نیز شاهد باشند.

در نوع جدیدی از ماده‌ی تاریک، وجود برهمکنش‌هایی میان ذره‌های تاریک، آن را به شکل دیسک در می‌آورد. این قالب برای ماده تاریک، با قالب معمولی توپ‌مانند متفاوت است.
طبق پیشنهاد نظریه‌ی موجود کیهان شناختی، کهکشان ما، مانند دیگر کهکشان‌ها، میان توده‌ی متراکمی از ماده‌ی تاریک با شکلی توپ‌مانند قرار دارد. با این وجود، شکل‌های دیگری از ماده‌ی تاریک در این داربست پنهانِ گرانشی پنهان شده‌اند. مقاله‌ی جدیدی در نشریه Physical Review Letter، وجود نوع جدیدی از ماده تاریک را پیش‌بینی کرده است. این نوع از ماده‌ی تاریک، دارای برهمکنش‌های قوی است که آن را به شکل یک جسم بزرگ به شکل دیسک در می‌آورد‌. احتمال دارد این دیسک سیاه با دیسک های مجاور از ماده‌ی معمولی در کهکشان‌هایی مانند راه شیری همپوشانی داشته باشد و یا به طور کامل خمیده شود.