این نمای روبرو از تلسکوپ فضایی هابل، حلقه‌ای تقریبا بی‌نقص از ستارگان داغ و جوان را نشان می‌دهد که به دور هسته زردرنگ کهکشانی غیرعادی موسوم به جرم هواگ در گردش است.
حلقه‌ای تقریبا بی‌نقص از ستارگان داغ و جوان، به دور هسته زردرنگ کهکشانی غیرعادی موسوم به جرم هواگ (Hoag's Object) در حال گردش است. این عکس نمای روبه‌رو که تلسکوپ فضایی هابل آن را تهیه کرده است، بیش از هر عکس دیگری جزئیات این جرم را نمایان ساخته است. شاید این عکس به اخترشناسان کمک کند تا سرنخ‌هایی راجع به نحوه شکل‌گیری چنین اجرام عجیبی را کشف کنند.

تیمی از دانشمندان لابراتوار شیکاگو با کشف شیوه‌ای برای اعمال فشار جهت منبسط‌کردن یک ماده به جای منقبض‌کردن آن، قوانین فیزیک را به چالش کشیده‌اند.
به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، به گفته کارنا چاپمان، شیمی دان لابراتوار وزارت انرژی امریکا، این امر مانند فشاردادن یک سنگ و شکل‌دادن اسفنجی بزرگ است.
انتظار می‌رود مواد تحت فشار، متراکم‌تر و فشرده‌تر شوند، اما در این جا دانشمندان عکس این قضیه را شاهد هستند.

یک بادبان عظیم خورشیدی که برای نمایش بقا و ارزش نیروی محرکه بدون سوخت طراحی شده بود، قرار است در نوامبر 2014 به فضا پرتاب شود.
فضاپیمای Sunjammer ناسا که بادبان 1208 متری آن به این خودرو اجازه خواهد داد مانند یک قایق در آسمانها حرکت کند، قرار است اواخر سال آینده بر روی موشک فالکون 9 شرکت اسپیس‌ایکس از کیپ کاناورال فلوریدا به فضا پرتاب شود.

کهکشان‌ها بزرگترین قطعات جهان هستند. آنها بزرگ‌ترین اشیاء حاوی ستاره‌ها، گاز و گرد و غبارند که هنوز می‌توانند در دید یک تلسکوپ قرار گیرند. کهکشان‌ راه شیری (که یک غول است) شامل ۱۰ به توان ۱۱ ستاره است. چندتا از کهکشان‌های بزرگ‌تر حاوی ستارگان بیشتر، و کهکشان‌های کوتوله بیش از یک درصد از آنها دارای ستاره می‌باشد. وقتی به جهان نگاه می‌کنیم، معمولاً آن را جهان کهکشان‌ها تصور می‌کنیم. با این وجود اخیراً کهکشان‌ها را (به طور قطع در سال ۱۹۲۴ میلادی) به عنوان مجموعه‌های وسیعی از ستارگان شناخته‌اند. ما ابتدا به معرفی کهکشان‌های معمولی بر اساس خواص فیزیکی آنها، تحت تأثیر توزیع داخلی جرم، مقادیر نسبی گاز و گرد و غبار و انواع ستاره‌هایی که در آن قرار دارند، می‌پردازیم.
اغلب می‌شنویم که چیزی به عنوان یک کهکشان « معمولی» وجود ندارد. شاید این موضوع با پافشاری درست باشد،‌اما دسته‌ای از کهکشان‌ها با هسته‌های فعال کهکشانی (AGN ها)، آن‌قدر از دیگر کهکشان‌ها متفاوتند که می‌توان جمله‌ی «عادی» را به دیگر کهکشان‌ها نسبت داد. ما ابتدا به معرفی کهکشان‌های عادی خواهیم پرداخت.
در  ابتدا تجربه‌ی ما از کهکشان‌ها به ارائه‌ی داده‌های مشاهده‌ای آنها بر می‌گردد. اکثر اطلاعات ما از پنجره‌های نوری، رادیویی، فروسرخی و پرتو X طیف الکترومغناطیسی می‌آید و اغلب مشاهدات شامل تصویر یا خصوصیات طیفی کهکشان‌ می‌باشد. به محض اینکه مشاهدات ارائه شوند، ما در مورد تعبیرات نظری اساسی بحث خواهیم کرد و به ارزیابی این سوال خواهیم پرداخت که کهکشان چیست؟

فیزیکدانان با کشیدن، از جای برکندن و از شکل انداختن اتم‌ها، به آن‌ها حدود جدید و عجیب و غریبی می‌بخشند.
یک روش برای از بین بردن اتم، شلیک کردن به آن با استفاده از قویترین تفنگ اشعه‌ی X این سیاره است. لیندا یونگ (Linda Young) در اکتبر سال 2009 زمانی که در حال تست لیزر جدید الکترون آزاد اشعه‌ی X در آزمایشگاه شتاب‌دهنده‌ی ملی در کالیفرنیا بود، سعی کرد تا این آزمایش را انجام دهد. یک پالس از این دستگاه 400 میلیون دلاری برابر با همه‌ی انرژی تابشی بود که در همان لحظه از خورشید به زمین می‌رسید، با این تفاوت که تنها در یک سانتی‌متر مربع متمرکز شده بود. یونگ می‌گوید: «این پالس هر چیزی را که در سر راهش قرار دهید، نابود خواهد کرد.»
زمانی که پالس لیزر به اتم‌های نئون در آن آزمایش برخورد کرد، آن‌ها را منفجر کرده و هر اتم ده الکترونی را در 100 فمتو‌ثانیه از جای برکند. اما شیوه‌ی این انهدام برای یونگ جالب‌ترین قسمت آن بود. پرتوهای X ابتدا الکترون‌های داخلی اتم را حذف کردند و الکترون‌های بیرونی را در سر جای خود باقی گذاردند. بنابراین برای لحظه‌ای کوتاه اتم‌های نئونی که در مسیر لیزر قرار داشتند، توخالی شدند.
این شکل نامتعارف نئون یکی از چندین نمونه‌ای است که توسط فیزیکدانانی که در از شکل انداختن اتم‌ها مصمم هستند، خلق شده است. برخی از این گروه‌ها اتم‌ها را به اندازه‌ی ذرات گرد‌‌و‌غبار درآورده‌اند. در مواردی پاد‌اتم از پادماده ایجاد شده است. برخی دیگر هسته‌های اتمی را با پروتون‌ها و نوترون‌ها در جهت تلاش برای ایجاد عناصر فوق‌سنگین جدیدی بارگذاری کرده‌اند. برخی از این آزمایش‌ها به منظور بررسی ساختار اتمی صورت می‌گیرد. در برخی دیگر از اتم‌ها به عنوان اولین گام در مدل‌سازی سیستم‌های پیچیده‌تر استفاده می‌شود. همه‌ی اینها زاده‌ی انقلابی در نظریه‌ی اتمی است که توسط فیزیکدان دانمارکی، نیلز بور (Niels Bohr)، در صد سال پیش توسعه داده شد. اما بور به سختی قادر به تصور میزان پیشروی دانشمندان در تغییر شکل اتم‌ها بوده است.

اتم‌های توخالی

دانشمندان دانشگاه تگزاس در آستین اندازه یک شتاب‌دهنده ذرات با انرژی بالا را از دو میدان فوتبال به یک اینچ کاهش دادند.
به گزاش سرویس فناوری خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، این شتاب‌دهنده ذرات قادر است انرژی و سرعت‌هایی را که تاکنون فقط با ابزار اصلی با طول صدها متر تولید می‌شدند، تولید کند.
این دستاورد گام بزرگی به سمت استاندارد کردن شتاب‌دهنده‌های پلاسمای لیزر گیگاالکترون‌ولتی در لابراتوارهای سراسر جهان است.
یک گیگا الکترون‌ولت میزان انرژی است که هنگامی که یک الکترون در عرض تفاوت پتانسیل الکتریکی یک میلیارد ولتی حرکت می‌کند، تولید یا از دست می‌دهد.
دانشمندان دانشگاه تگزاس حدود نیم میلیارد الکترون را در مسافتی حدود یک اینچ به دو گیگاالکترون‌ولت شتاب دادند.
تاکنون این میزان انرژی و تمرکز توسط یک شتاب‌دهنده معمولی با طول بیش از دو زمین فوتبال به دست آمده بود. شتاب‌دهنده جدید حدود 10 هزار برابر کوچک‌تر شده است.
با موفقیت شتاب‌دهنده دو گیگاالکترون‌ولتی جدید، دانشمندان انتظار دارند در چند سال آینده شتاب‌دهنده‌های 10 گیگاالکترون‌ولتی به اندازه چند اینچ بسازند و همچنین شتاب‌دهنده‌های 20 گیگاالکترون‌ولتی به همان اندازه را ظرف یک دهه بسازند.
یکی از عوامل کیفی مهم شتاب‌دهنده دو گیگاالکترون‌ولتی جدید توانایی این ابزار برای تولید پرتوهای ایکس دارای دوام فمتوثانیه است.
در این مقیاس زمانی مولکول‌ها ارتعاش کرده و سریع‌ترین واکنش‌های شیمایی روی می‌دهند.
با پرتوهای ایکس با این میزان شفافیت که با کالیبرهای ابزار بزرگ برابری می‌کند، محققان می‌توانند ساختارهای اتمی را با دقت عالی مشاهده کنند.
به منظور خلق الکترون‌های با این سطح انرژی که برای تولید پرتوهای ایکس لازم هستند، تیم علمی از شتاب‌ لیزر-پلاسما استفاده کرد که شامل شات‌کردن یک پالس لیزری کوتاه اما بسیار قدرتمند به درون گاز با استفاده از لیزر Texas Petawatt بود.
فیزیکدانان مدعی‌اند که می‌توانند یک لیزر الکترون آزاد پرتو ایکس، یعنی شفاف‌ترین منبع اشعه ایکس را برای علم به ارمغان آورند.
 

درشامگاه امروزچهارشنبه ماه به نزدیکترین فاصله خود با دو جرم آسمانی ستاره سماک اعزل و سیاره زحل خواهد رسید. به گزارش خبرنگار مهر، در شامگاه امشب چهارشنبه 29 خرداد ماه پس از غروب خورشید ماه به نزدیکترین فاصله خود با سیاره زحل خواهد رسید.دراین پدیده فاصله ماه با سیاره زحل حدود 4/3 درجه خواهد بود.