حتماً تا به حال شیر یا خط انداخته اید. سکه ای را به هوا پرتاب می کنید. سکه بسته به شدت پرتاب شما کمی بالا می رود و دوباره برمی گردد و شما منتظرید تا ببینید کدام روی سکه خواهد آمد. آیا تا به حال به این فکر کرده اید که سکه را چنان محکم پرتاب کنید که برود و دیگر برنگردد!؟ اگر جزو کسانی باشید که این ایده را آزموده اید، حتما با شکست مواجه شده اید. این مسأله ارتباط مستقیمی با تعریف "سرعت فرار" دارد. سرعت فرار، برابر سرعت اولیه ی لازم برای پرتاب هر جسمی به خارج از میدان گرانش است. در مسأله ی ذکر شده قصد داشتیم از گرانش زمین فرار کنیم، پس در حقیقت باید به سرعت فرار از سطح زمین برسیم. اندازه ی سرعت فرار روی سطح زمین برابر 2/11 کیلومتر بر ثانیه است یعنی بیش از 40000 کیلومتر بر ساعت. اما می توان سرعت فرار را برای هر یک از سیارات دیگر، اقمار و حتی ستاره ها حساب کرد. از آنجا که سرعت فرار متناسب با نیروی گرانش، یا به عبارت درست تر، متناسب با جرم جسم است، می تواند به عنوان یکی از مشخصه های یک ستاره یا سیاره به کار رود. برای مثال سرعت فرار از سطح ماه 4/2 ، از سطح خورشید 617 و از کهکشان راه شیری حدودا 1000 کیلومتر بر ساعت است. (باشگاه نجوم تهران) دلیل این که یک سیاهچاله هم  سیاهچاله می شو د این است که سرعت فرار در مرزهای آن بیش از سرعت نور می شود، بنابراین حتی نور هم که بالاترین سرعت شناخته شده در طبیعت را دارد از سیاهچاله فرار نمی کند. پس هر چه جسم پر جرم تر باشد، سرعت فرار بیشتر است یعنی سخت تر می توان از سطح آن فرار کرد.

نمی دانم چند سال دیگر، اما فرض کنید... شاید هم فرضی محال باشد. یک روز را در فضا تصور کنید! در فضایی بسیار دور از دیگر اجرام آسمانی، فضایی بدون جو و دور از گرانش ستاره ها و سیارات. حالا فرض کنید که به عنوان یک محقق که به آن نقطه از فضا سفر کرده اید قصد دارید یک آزمایش خیلی پیش پا افتاده را انجام دهید. یعنی جرم یک جسم را اندازه بگیرید. هیچ تجهیزات مدرن و پیشرفته ای هم به همراه ندارید و تنها می توانید از ابزارهای ساده مثل خط کش، زمانسنج، نیرو سنج، نخ، کش یا فنر و... استفاده کنید. اما چرا از یک ترازو نام نمی برم؟ جواب روشن است، هیچ ترازویی در فضا کار نمی کند.

فضانوردان در ایستگاه فضایی بین‌المللی که در مداری بر فراز کره زمین قرار دارد، این عکس را در 22 ژانویه 2012 از شهرهای زیر پای‌شان گرفته‌اند. آیا می‌توانید حدس بزنید که آنان تصویر کدام شهرها که در تاریکی شب می‌‌درخشند، را ثبت کرده‌اند؟

اگر حدس زده‌اید که این صحنه اروپای غربی است، باید به شما تبریک گفت!

در بخش پایینی مرکز این عکس چراغ‌‌های بلژیک و هلند را می‌بینید و جزایر بریتانیا پشت صفحات خورشیدی ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) (در سمت چپ) پنهان شده‌اند.

بخش دیگر ISS که در این تصویر (در وسط) می‌بینید، کانادارم 2(Candarm2)، یک بازوی مکانیکی با کنترل از راه دور است.

برای دیدن تصویر دراندازه ی بزرگ تر به ادامه مطلب بروید.

تصویر این ابرهای زیبای چندرنگی را که ابرهای کوه‌کلاه یا عدسی‌شکل نامیده می‌شوند، بر فراز پارک ملی کوهستان راکی در ایالت کلرادوی آمریکا بوسیله عکاس حرفه‌ای، ریچارد اچ هان، اندکی پس از غروب آفتاب در ساعت 5 بعداز ظهر گرفته شده است.

ابرهای عدسی‌شکل هنگامی به وجود می‌آیند که امواج هوای مرطوب و به سرعت در حال حرکت تحت تاثیر بادهایی در مقابل کوه‌های بلند به سرعت به بالا رانده می‌شوند.

قطره‌های آب موجود در این هوای مرطوب با رسیدن به ارتفاعات بالاتر کوه سرد و درشت می‌شوند، و بخار آب هم متراکم می‌شود.
هنگامی که این هوا به بالای کوه می‌رسد و نزول می‌کند تا به جبهه هوایی به طور یک شکل مرطوب بدل شود، ابرهای عدسی‌شکل تشکیل می‌شوند.

این ابرها با شکل‌های بیضی یا مدور متقارن و هموار مشخص می‌شوند، و به این علت به آنها ابرهای "بشقاب‌پرنده‌ای" هم می‌گویند.
این پدیده جوی خاص با شکل و رنگ تاثیرگذار آن شباهت زیادی با یک سفینه مادر بشقاب پرنده‌ها دارد.

نگاه اجمالی

انسان کنجکاو همواره در جریان پیشرفت علوم مختلف از فضای بالای سر خود غافل نبوده است. و تلاش فوق العاده زیادی را جهت گشودن اسرار آن انجام داده است. انواع ماهواره های فضایی ، سفینه های فضایی ، تلسکوپهای گوناگون از جمله ابزار و وسایلی هستند که در این راستا توسط انسان ایجاد شده اند.فیزیک فضا یکی از این شاخه های علم فیزیک است که تا اندازه ای پاسخگوی هزاران سوال موجود در ذهن بشر در مورد فضا می باشد. بخشی از فیزیک فضا که در آن اجرام آسمانی مورد مطالعه قرار می گیرد، مکانیک سماوی است. در این بخش نیروهای موثر بر حرکت اجسامی نظیر سیارات ، ماهواره ها و پروپهای مصنوعی مورد مطالعه قرار می گیرد.