تلسکوپ 12متری اپکس (APEX) متعلق به رصدخانه جنوبی اروپا، کهکشان‌هایی را در فاصله 10 تا 12 میلیارد سال‌نوری از زمین به تصویر کشیده که شدیدترین فعالیت زایش ستارگان در ابتدای عالم در آن‌ها اتفاق افتاده بود.

به گزارش رصدخانه جنوبی اروپا، در این کهکشان‌ها که به شکل نقاطی سرخ‌رنگ مشخص شده‌اند، تولید سریع و گسترده ستارگان فقط یکصد میلیون سال طول کشید، اما همین فعالیت کوتاه‌مدت (البته در مقیاس کیهانی) موجب شد تعداد ستارگان در این کهکشان‌ها دوبرابر شود.

اخترشناسان به تازگی راز پایان یافتن ناگهانی این فعالیت‌های شدید زایش ستارگان را آشکار کرده‌اند. آن‌ها معتقدند ظهور ابرسیاه‌چاله‌های سنگین در مرکز این کهکشان‌ها عامل این اتفاق بود. جاذبه عظیم این ابرسیاه‌چاله‌ها موجب شد مقادیر انبوه از مواد خام پراکنده در کهکشان در این ابرسیاه‌چاله‌ها بلعیده شوند و علاوه بر آن، تابش‌های شدید ناشی از گردش مواد داغ به دور سیاه‌چاله باعث شد گازهای هیدروژن چگال که فروریزش گرانشی آنها باعث شکل‌گیری ستارگان می‌شود، پراکنده شوند.

به گفته اخترشناسان، این فرآیند موجب شد این کهکشان‌ها امروز به‌شکل کهکشان‌های پیر و بسیار سنگین دیده شوند.

دانشمندان اروپایی طی پروژه‌ای در تلاشند تا به راهی برای حفاظت از زمین در برابر سنگهای عظیم فضایی در حال حرکت در کهکشان راه‌شیری دست یابند.

به گزارش سرویس علمی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، پروژه «سپر نئو (NEOShield)» که توسط دانشمندان برلین طراحی و بودجه آن از سوی اتحادیه اروپا تامین می‌شود، قرار است در سه سال آینده به مرحله نهایی خود برسد.

برخی از نظریه‌های کنونی شامل دفع سنگهای عظیم فضایی توسط موشکها یا لوازم انفجاری یا استفاده از گرانش برای تغییر مسیر آنهاست.

محققان در برخورد دهنده بزرگ هادرون در تلاشند به این سوال که آیا ضد ماده دارای نوعی ضد گرانش است یا نه پاسخی مناسب بیابند.
به گزارش خبرگزاری مهر، این پرسش که آیا بخش پنهان و متضاد ماده، یعنی ضد ماده دارای نوعی نیروی ضد گرانش است یا نه در آستانه پاسخ داده شدن قرار گرفته است.

ماده معمولی تمامی دیگر مواد را در جهان به سوی خود جذب می کند اما اینکه آیا ضد ماده نیز می تواند قدرت جاذبه یا حتی دافعه داشته باشد، هنوز مشخص نشده است. اکنون گروهی از محققان اعلام کرده اند برای یافتن پاسخ این پرسش جفتهای پایداری از الکترونها و ذرات ضد ماده آنها یعنی پوزیترونها را آماده کرده اند. پرتوی از این جفتها می تواند در یافتن پاسخی مناسب برای این پرسش قدیمی و حل معمای ضد گرانش به کار گرفته شود.

خورشید در دوره پر فعالیت روزهای اخیر خود،‌ روز جمعه، یکی از قوی‌ترین و بزرگ‌ترین جرقه‌های خورشیدی سال جدید را از یک لکه خورشیدی به فضا پرتاب کرد

به گفته سازمان ملی اقیانوس و جوی آمریکا، این جرقه خورشیدی در طبقه انفجاری X1.7 رده‌بندی شده که جزء قوی‌ترین توفان‌های خورشیدی به شمار می‌روند.

چندین فضاپیما از جمله رصدخانه دینامیک خورشیدی و رصدخانه هلیوسفر خورشیدی ناسا به مشاهده این انفجار پرداختند که در ساعت 18:37 به وقت گرینویچ رخ داده است.

این توفان منجر به آزادسازی موجی از ذرات باردار موسوم به تخلیه توده تاجی شده که به گفته کارشناسان این بار به سوی زمین نیست.

به گزارش ایسنا، این جرقه از لکه خورشیدی 1402 که اخیرا فعال شده، خارج شده است. چندی پیش یک انفجار جداگانه از همین ناحیه منجر به ارسال ابری از ذرات باردار به مقصد زمین شد که قوی‌ترین توفان تابشی از سال 2003 تاکنون محسوب می‌شود.

خوشبختانه این توفان به سمت زمین نبوده و خطر خاصی امکانات ارتباطی زمین و شبکه برق را تهدید نمی‌کند. توفانهای گروه X می‌توانند منجر به بروز اختلالاتی در زیرساخت‌های ارتباطی شوند. طبق این طبقه‌بندی توفان‌های گروه M جزء انفجارهای متوسط و گروه C جزء توفان‌های ضعیف محسوب می‌شوند.

دوره‌های فعالیت خورشیدی 11 ساله بوده که اکنون در میانه دوره بیست‌وچهارم خود قرار گرفته و انتظار می‌رود در سال 2013 به اوج فعالیت خود برسد.

شب گذشته در حدود ساعت 19:30 به وقت کشورمان سیارکی در ابعاد یک اتوبوس از فاصله 60 هزار کیلومتری زمین گذشت
سیارکی به قطر 11 متر جمعه شب در حدود ساعت 19:30 به وقت ایران از کنار زمین عبور کرد. این سیارک که با شناسه 2012 Bx34 نامگذاری شده است از فاصله "تنها" 60 هزار کیلومتری با سیاره ما دیدار کرد.
برای درک بهتر میزان نزدیکی این سیارک از زمین می‌توان گفت که فاصله 2012 Bx34 از ما در حدود دو برابر فاصله‌ای است که ماهواره‌های مخابراتی قرار گرفته‌اند. به دلیل ابعاد کوچک این سیارک رصد آن با تلسکوپ‌های زمینی بسیار دشوار بود.
به گزارش خبرگزاری مهر، ، عبور این سیارک باوجود ابعاد کوچک آن یک واقعه بزرگ به شمار می‌رود، چون به ندرت یک جرم آسمانی تا این حد به سیاره ما نزدیک می‌شود.
در حال حاضر رکورد نزدیک‌ترین عبور از کنار سیارک متعلق به سیارک 2005YU55 است که با قطر 400 متر در شب بین 8 و 9 نوامبر 2011 از فاصله حدود 324 هزار کیلومتری از زمین عبور کرد. این یکی از بزرگ‌ترین اجرام آسمانی است که در طول 200 سال گذشته از کنار زمین گذشته‌اند.